قوله تعالى: إنْ یدْعون منْ دونه نمىپرستند فرود از الله، إلا إناثا مگر مادگان، و إنْ یدْعون و نمیخوانند، إلا شیْطانا مریدا (۱۱۷) مگر از دیو شوخ.
لعنه الله که خداى بر وى لعنت کرد، و قال و گفت آن دیو رانده: لأتخذن منْ عبادک لا بد از رهیگان تو خویشتن را گیرم، نصیبا مفْروضا (۱۱۸) بهرهاى باز بریده.
و لأضلنهمْ و گم کنم ایشان را از راه، و لأمنینهمْ و امل دراز نمایم ایشان را، و لآمرنهمْ و فرمایم ایشان را، فلیبتکن آذان الْأنْعام تا گوشهاى چهارپایان برند، و لآمرنهمْ و فرمایم ایشان را، فلیغیرن خلْق الله تا بگردانند آفریده خداى را، و منْ یتخذ الشیْطان و هر که دیو را گیرد، ولیا منْ دون الله پسندیده و بایسته و یار، فرود از الله، فقدْ خسر خسْرانا مبینا (۱۱۹) زیانکار گشت او زیانکارى آشکارا.
یعدهمْ ایشان را وعده دروغ دهد، و یمنیهمْ و آرزوى ناپسند در ایشان افکند، و ما یعدهم الشیْطان و وعده ندهد ایشان را دیو، إلا غرورا (۱۲۰) مگر فریب.
أولئک ایشان آنانند، مأْواهمْ جهنم که مأواى ایشان دوزخست، و لا یجدون عنْها محیصا (۱۲۱) و نیابند از ایشان هرگز دور شدنگاهى.
و الذین آمنوا و ایشان که بگرویدند، و عملوا الصالحات و نیکیها کردند، سندْخلهمْ جنات در آریم ایشان را در بهشتهایى، تجْری منْ تحْتها الْأنْهار که میرود زیر درختان آن جویهاى روان، خالدین فیها أبدا جاویدان در آن همیشهاى، وعْد الله حقا وعدهایست از خداى راست، و منْ أصْدق من الله قیلا (۱۲۲) و کیست از الله راستگوىتر؟
لیْس بأمانیکمْ نه بآرزوهاى شماست، و لا أمانی أهْل الْکتاب و نه بآرزوهاى اهل کتاب، منْ یعْملْ سوءا یجْز به هر که بدى کند او را بآن پاداش دهند درین جهان، و لا یجدْ له منْ دون الله و نیابد خویشتن را فرود از خداى، ولیا و لا نصیرا (۱۲۳) کارسازى و نه یارى.
و منْ یعْملْ من الصالحات و هر که چیزى کند از نیکیها، منْ ذکر أوْ أنْثى از مردى یا از زنى، و هو موْمن پس از آنکه گرویده است، فأولئک یدْخلون الْجنة ایشان آنند که مىدرآرند ایشان را در بهشت، و لا یظْلمون نقیرا (۱۲۴) و از ایشان نه کردار کاهند و نه مزد، بمقدار نقیرى.